ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Η Περίοδος του Μεσοπολέμου
Η τελευταία Διακυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου
1928-1932

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέστρεψε στην πολιτική σκηνή έπειτα από πενταετή απουσία και θριάμβευσε στις εκλογές της 19ης Αυγούστου 1928. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια αποτέλεσαν τη λαμπρή εξαίρεση μέσα στο γενικότερο κλίμα της συνεχούς κυβερνητικής ρευστότητας κατά την εποχή του μεσοπολέμου, καθώς η πολιτική σταθερότητα διατηρήθηκε εως τη στιγμή της παραίτησης του γηραιού πολιτικού το 1932.

Παρά τις εντυπωσιακές κινήσεις του Βενιζέλου στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής (Συνθήκη Φιλίας με την Τουρκία), η διακυβέρνησή του εντός των συνόρων δεν έτυχε της ανάλογης αποδοχής. Στις αρχές του 1930 το ιδεολογικό χάσμα, που χώριζε τα δύο μπλοκ παλαιότερα, είχε γεφυρωθεί σε κάποιο βαθμό. Αυτό που πάντως παρέμενε ζωντανό στη συνείδηση του εκλογικού σώματος ήταν οι μνήμες του Σχίσματος (Η διαδικασία χωρισμού των Ελλήνων, ήδη από τη δεκαετία του 1910, σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές, τους Βενιζελικούς και τους Βασιλόφρονες, σχετικά με το κρίσιμο ζήτημα της συμμετοχής της χώρας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η διαμάχη αναζωπυρώθηκε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, υπό διαφορετικούς όρους αυτή τη φορά. Οι σημαντικότεροι παράγοντες ήταν τώρα η συσσωρευμένη συναισθηματική φόρτιση, που ήταν αποτέλεσμα πολλαπλού συναγωνισμού και αμοιβαίας καχυποψίας).

Αναμφίβολα, η τελευταία διακυβέρνηση του Βενιζέλου είχε να επιδείξει σημαντικές κατακτήσεις στον τομέα της εσωτερικής οικονομικής αναμόρφωσης, παρόλο που το οικονομικό κραχ του 1929 και οικονομική ύφεση που ακολούθησε είχαν τις ανάλογες επιπτώσεις και στην ελληνική οικονομία. Η οικονομική πολιτική που είχε υιοθετήσει η κυβέρνηση, υπό το βάρος των συνεπειών της διεθνούς ύφεσης, προκάλεσε ισχυρές αντιδράσεις που οδήγησαν σε εσωτερική πολιτική πόλωση. Ιδιαίτερα συνέβαλλαν σε αυτό οι κατηγορίες της αντιπολίτευσης, προερχόμενες κυρίως από τις τάξεις του Λαϊκού Κόμματος, περί υπαιξέρεσης και σπατάλησης του δημοσίου χρήματος.