Ήρωες, Τέρατα, Κτήνη

Άτλας: Ο Άτλας ήταν ο νεότερος Τιτάνας θεός των τολμηρών σκέψεων. Ήταν περισσότερο γνωστός για τη δύναμη παρά για την εξυπνάδα του. Μετά την ανταρσία του κατά του Δία, καταδικάστηκε να κουβαλά τους παραδείσους στην πλάτη του. Σύμφωνα με κάποιους, αργότερα ελευθερώθηκε από τον φόρτο του και έγινε ο προστάτης των κιόνων που συγκρατούσαν τους παραδείσους στη θέση τους.

Κύκλωπες: Οι Κύκλωπες ήταν δύσθυμοι, κακόκεφοι ημίθεοι που ζούσαν πολύ και ήταν πολύ δυνατοί. Ο Κύκλωπας είχε μόνο ένα μάτι στη μέση του μετώπου του. Πολέμησαν για τον Δία ενάντια στους Τιτάνες και έδωσαν στον Δία τους κεραυνούς του, ο Πλούτωνας του έδωσε το κράνος που τον έκανε αόρατο και ο Ποσειδώνας την τρίαινά του. Λεγόταν ότι οι Κύκλωπες ήταν στενά συνδεδεμένοι με τους Γίγαντες και τους Φαιάκες, οι οποίοι γεννήθηκαν από τις σταγόνες του αίματος που έπεσαν στη γη κατά τον ευνουχισμό του Ουρανού. Ο δυνατότερος από αυτούς λεγόταν πως ήταν ο Πολύφημος.

Κένταυροι: Οι Κένταυροι ήταν μία φυλή από μισούς ανθρώπους και μισά αλογόμορφα όντα που κατοικούσαν στα βουνά και τα δάση της Θεσσαλίας. Ήταν ασύδοτοι και επιρρεπείς στη βία, ειδικά κάτω από την επίδραση του οινοπνεύματος. Οι Κένταυροι ήταν μία πρωτόγονη φυλή που έφτιαχνε τα σπίτια της σε ορεινές σπηλιές, κυνηγούσε άγρια ζώα για να τραφεί και χρησιμοποιούσε κλαδιά δέντρων και πέτρες ως όπλα.

Χάρων: Ο Χάρων ήταν ένας ελεεινός και επιβλαβής Δαίμονας του κάτω κόσμου: ο λερωμένος πορθμέας που λάμβανε τις σκιές των νεκρών από τον Ερμή και τις περνούσε από τον ποταμό Αχέροντα με μία ανοικτή βάρκα. Ο φόρος που απαιτούσε ο Χάροντας ήταν ένας οβολός (μικρό νόμισμα) τοποθετημένος στο στόμα του σώματος κατά την ταφή. Μόνο όταν ένας νεκρός είχε ταφεί ή αποτεφρωθεί μεταφερόταν στην άλλη άκρη του Αχέροντα. Σε αντίθετη περίπτωση το πνεύμα του περιπλανιόταν στις όχθες του ποταμού. Ο Χάροντας εμφανίστηκε ως ένας ασυμπαθής, βάρβαρος βλοσσυρός γέροντας με μούσι και στρεβλή μύτη. Συνήθως απεικονιζόταν κρατώντας ένα στύλο, οδηγώντας το πριάρι του κατα μήκος της Αχερώνειας όχθης. Σύμφωνα με κάποιους ήταν ακόμα πιο απωθητικός – ένας φτερωτός δαίμονας που χειριζόταν ένα διπλό σφυρί.

Χίμαιρα: Η Χίμαιρα ήταν ένα τέρας με κεφάλι λέοντος, σώμα κατσίκας και ουρά φιδιού, που εκτόξευε φλόγες. Σκότωνε και έτρωγε ανθρώπινα όντα μέχρις ότου φονεύθηκε από τον Βελερόφονα, που ίππευε φτερωτό άλογο, τον Πήγασο.

Λερναία Ύδρα: Η Ύδρα ήταν ερπετό με πολλά κεφάλια με σώμα κυνηγόσκυλου που δημιουργήθηκε από την Ήρα για να σκοτώσει τον Ηρακλή. Δύο κεφάλια δημιουργήθηκαν και πάλι, αφότου καθένα από αυτά κόπηκε. Επειδή ο Ηρακλής πήρε μαζί του τον Ιολαο για να τον βοηθήσει στεγνώνοντας το αίμα για να εμποδίσει τη δημιουργία νέων κεφαλιών, όταν κάθε ένα από τα προγενέστερα κοβόταν. Ο ήρωας φαίνεται να μην πέτυχε αυτό τον σκοπό.

Μέδουσα: Οι Γοργόνες ήταν τρείς δυνατοί φτερωτοί δαίμονες: η θνητή μέδουσα και οι δύο αθάνατες αδελφές της, η Σθενω και η Ευρυάλη. Απεικονίζονταν ως γυναίκες με πλατιά πρόσωπα, φιδίσια πλεγμένα μαλλιά, μεγάλα απλανή μάτια, χαυλιόδοντες γουρουνιού, κόκκινες γλώσσες που κρέμονταν από το πλατύ στόμα τους, φλεγόμενα ρουθούνια και κοντά τραχέα μούσια. Τα πρόσωπά τους ήταν τόσο ειδεχθή, που ένα κοίταγμα προς αυτά μεταμόρφωνε έναν άνθρωπο σε πέτρα. Ήταν επίσης οπλισμένες με αιχμηρά νύχια ή χάλκινα και χρυσά φτερά.

Μινώταυρος: Ο Μινώταυρος ήταν ένα διαβολικό τέρας που είχε κεφάλι και ώμους ταύρου και σώμα άνδρα. Ζούσε στον λαβύρυνθο που σχεδίασε ο Δαίδαλος. Ο βασιλιάς Μίνωας θυσίαζε νέους Αθηναίους στο τέρας μέχρι που το σκότωσε ο Θησέας. Μετά από το φόνο του τέρατος βρήκε το δρόμο του έξω από τον λαβύρυνθο χρησιμοποιώντας μία μαγική σφαίρα μέρμιθου (στριφτού σπάγγου) που του την είχε δώσει η κόρη του βασιλιά Μίνωα, Αριάδνη.

Πήγασος: Ο Πήγασσος ήταν ένα υπερφυσικό ζώο: ένα λαμπερό φτερωτό άσπρο άλογο. Αυτό το, καλής φύσεως, πιστό και υπάκουο ον θα ακολουθούσε τις εντολές, είτε αυτές ήταν για καλό είτε για κακό σκοπό. Ο Βελερόφων χρησιμοποίησε το άλογο για να σκοτώσει τη Χίμαιρα και έπειτα επιχείρησε να πετάξει στον Όλυμπο. Ο Δίας τον τιμώρησε γι’αυτό. Ο Δίας χρησιμοποιούσε, επίσης, τον πήγασο για να κουβαλάει τους κεραυνούς του.

Οι Σειρήνες: Οι Σειρήνες ήταν τρεις Νατζάδες. Όταν η θεά Περσεφόνη απήχθη από τον Άδη, η Δήμητρα μετέτρεψε τα σώματά τους σε σώματα πουλιών και τις έστειλε να ψάξουν σε όλη τη γη για την κόρη της που έλειπε. Τελικά οι Σειρήνες παράτησαν την έρευνα και εγκαταστάθηκαν στο ανθισμένο νησί της Ανθεμόεσσας. Από εκεί σαγήνευαν περαστικούς ναυιτκούς στο θάνατο με το ακαταμάχητο τραγούδι τους.

Στυμφαλίδες: Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες είχαν ατσάλινα κοφτερά φτερά, τα οποία χρησιμοποιούσαν για να σκοτώσουν ανθρώπους και ζώα. Ο ηρακλής φόβισε τα πουλιά διώχνοντάς τα μακριά από τη Στυμφαλία με τη βοήθεια του ήχου μιας κουδουνίστρας, που την είχε φτιάξει για αυτόν η Αθηνά. Αυτός ήταν και ο έκτος άθλος του, ο τελευταίος που έγινε στην Πελοπόννησο.

Τάλος: Ο Τάλος ήταν ένας μπρούτζινος γίγαντας που φτιάχτηκε από τον Ήφαιστο. Το καθήκον του ήταν να προστατέψει την Ευρώπη, που γέννησε τον Μίνωα αφότου αποπλανήθηκε από τον Δία. Πετούσε ογκόλιθους για να τρομάζει τους ξένους που προσέγγιζαν την Κρήτη. Σκοτώθηκε όταν η Μηδεια αφαίρεσε την καρφίτσα που συγκρατούσε τη ζωοδόχο δύναμη στο σώμα του.

Τυφών: Ο Τυφώνας ήταν γίγαντας με εκατό κεφάλια, γιος της Γαίας και του Τάρταρου. Η γέννησή του ήταν η εκδίκηση της Γαίας και του Τάρταρου για τη φυλάκιση των Τιτάνων στο βασίλειο του κάτω κόσμου του Ταρτάρου. Ο Τυφώνας έκοψε τους μύες του Δία με το ίδιο δρεπάνι που είχε χρησιμοποιήσει ο δίας κατά του ίδιου του πατέρα του, Κρόνου. Ο ερμής βρήκε τους μύες και τους επανατοποθέτησε στον δία, ο οποίος και νίκησε τον Τυφώνα. Ο Γίγαντας ήταν είτε στερεωμένος κάτω από το νησί της Σικελίας, είτε εξοστρακισμένος στον κάτω κόσμο. Η πίκρα του εκφράζεται με την έκρηξη του ηφαιστείου της Αίτνας, ενός ηφαιστείου στη Σικελία, και μέσω των βίαιων ανέμων της γης, της οποίας λέγεαι ότι έγινε ο πατέρας, όταν βρισκόταν στον κάτω κόσμο.