Για τους Αγώνες του Όσλο, η Ολυμπιακή φλόγα δεν ανάφθηκε στην Ολυμπία, αλλά στην καρδιά μίας καλύβας που ανήκε στον Sondre Norheim, έναν από τους πρωτοπόρους του νορβηγικού σκι. Η καλύβα βρισκόταν στην περιοχή Morgedal της επαρχίας Telemark. Η δάδα διακρινόταν για το μεγάλο ωοειδές περίβλημά της, όπου ήταν χαραγμένοι οι Ολυμπιακοί δακτύλιοι, το έτος 1952 και ένα βέλος που κατευθυνόταν από την περιοχή του Morgedal προς το Όσλο. Ο προτελευταίος λαμπαδηδρόμος ήταν ο διάσημος Φινλανδός δρομέας Paavo Nurmi, 55 ετών τότε, ο οποίος παρέδωσε τη δάδα στον επίσης εξέχοντα Φινλανδό δρομέα και Ολυμπιονίκη Hans Kohlemainen, 62 ετών τότε, ο οποίος και άναψε τον βωμό με τη φλόγα.

Για τους Αγώνες αυτούς, η δάδα ανάφθηκε στο Capitole, έναν από τους εφτά λόφους της Ρώμης, μέσα στο ναό του Δία. Το έργο αυτό ανέλαβε ο Giuseppe Dordini, Ολυμπιονίκης στο αγώνισμα 50 χλμ βάδην.

Όπως συνέβη και με τους Αγώνες του Όσλο, η φλόγα για τους Αγώνες του Squaw Valley ανάφθηκε μέσα στην καλύβα του Sondre Norheim (Νορβηγός πρωτοπόρος του σκι) στο Morgedal στην επαρχία Telemark. Η δάδα διακρινόταν από το ίδιο στιλ με αυτές του Λονδίνου το 1948 και της Μελβούρνης το 1956.

Ενώ ο Josef Rieder, παγκόσμιος πρωταθλητής στο σλάλομ το 1958, άναβε τον Ολυμπιακό λέβητα, μία άλλη φλόγα αναβόταν την ίδια στιγμή απέναντι από το παγοδρόμιο.

Η δάδα ήταν κατασκευασμένη από ατσάλι με ένα στρώμα μπρούντζου και είχε ένα προστατευτικό κάλυμμα για τη φλόγα.

Η δάδα σχεδιάστηκε από τον Munemichi Yanagi. Είναι κατασκευασμένη από κράμα μετάλλων, αποτελούμενο κυρίως από αλουμίνιο.

Ανάφθηκαν δύο λέβητες για να συμβολίσουν το γεγονός ότι οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες έλαβαν χώρα στο Innsbruck δύο φορές (1964 και 1976).

Για τη συμμετοχή της, η Lake Placid αποφάσισε να επιλέξει μία μικρή ομάδα λαμπαδηδρόμων που αντιπροσώπευαν όλα τα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι, επιλέχθηκε ένας από κάθε πολιτεία. Για ιστορικος λόγους, η διαδρομή στις ΗΠΑ ξεκίνησε κοντά στην τοποθεσία της πρώτης αγγλόφωνης εγκατάστασης του Νέου Κόσμου και κινήθηκε σε προ-Επαναστατικό ρυθμό μέσα από τοποθεσίες μεγάλης σημασίας για την Αμερικανική ιστορία. Η διαδρομή επίσης περνούσε μέσα από τις σημαντικότερες πόλεις των ανατολικών ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας Ουάσιγκτον, αλλά και των κέντρων των ΜΜΕ, όπως η Φιλαδέλφεια και η Νέα Υόρκη. Αυτό επέκτεινε τη δημισιότητα και άνοιξε της πύλες για την Ολυμπιακή φλόγα σε κοινό περισσότερο από 12 εκατομμύρια.

Ένας Γάλλος σχεδιαστής διεθνούς αναγνώρισης, ο Philippe Starck, ήταν υπεύθυνος για τον σχεδιασμό της δάδας, γεγονός που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Κατασκευασμένη από ανοξείδωτο ατσάλι, η δάδα έπρεπε να είναι κομμάτι σπάνιας αξίας.

Όπως συν'εβη και με τους Αγώνες στο Όσλο και στη Squaw Valley, η φλόγα ανάφθηκε στο Morgedal, τη γεννέτειρα του Σκανδιναβικού σκι, τρίβοντας κομμάτια ξύλου μεταξύ τους , όπως συνέβαινε σε παλαιότερες εποχές. Είχε προγραμματιστεί αυτή η Σκανδιναβική φλόγα να ενωθεί με την Ολυμπιακή φλόγα, που είχε ξεκινήσει από την Ολυμπία στις 16 Ιανουαρίου 1994, στο Όσλο στις 5 Φεβρουαρίου. Εξαιτίας της Εξατίας της Ελληνικής ένστασης σχετικά με την ανάμειξη της παραδοσιακής Ολυμπιακής φλόγας με τη σύγχρονη συμβολική φλόγα του Morgedal, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Η φλόγα από την Ολυμπία κατάφερε να φθάσει στο Όσλο, ξεκινώντας από την Αθήνα. Από τη Φρανγκφούρτη μεταφέρθηκε στη Στουκγκάρδη, στην Καρλσρούη και έπειτα στο Ντύσσελντορφ και την Κολωνία. Από εκεί η φλόγα έφθασε στο Όσλο περνώντας από το Αμβούργο, την Κοπεγχάγη και τη Στοκχόλμη. Στο Όσλο, οι δύο φλόγες ενεργοποίησαν σειρά πυροτεχνημάτων και έπειτα η αυθεντική Ολυμπιακή φλόγα αναχώρησε για το Lillehammer. Η λαμπαδηδρομία ολοκληρώθηκε με τον εντυπωσιακότερο τρόπο, όταν ένας σκιέρ που έφερε μαζί του τη δάδα και προερχόμενος από το Lysgardsbakkene προσγειώθηκε μέσα στην Ολυμπιακή Αρένα. Για τους Νορβηγούς και τη Νορβηγική Ολυμπιακή Επιτροπή, η λαμπαδηδρομία από το Morgedal στο Lillehammer φαίνεται να είναι το κύριο γεγονός. Κάλυψε απόσταση 12.000 χλμ, περνώντας από 800 μέρη. Οι εκδηλώσεις άρχισαν με ένα μήνυμα ειρήνης.