GESCHIEDENIS VAN ATHENE

De Balkanoorlogen
1912-1914

De twee Balkanoorlogen tussen 1912 en 1914 waren een confrontatie tussen de Balkan staten (Bulgarije, Montenegro, Griekenland en Servië) onderling alsook tussen deze staten en het Osmaanse Rijk met als doel de aanhechting van Osmaans grondgebied. De vier Balkan staten wilden bijkomend gebied in het grote, door de Osmanen overheerste gebied gekend als Romylia, dat bestond uit Oost-Romylia, Albanië, Macedonië en Tracië. Gedurende deze oorlogen veroverden ze eerst Macedonië, Albanië en het grootste deel van Tracië om dan elkaar te bevechten over de verdeling van deze gebieden.

Eerste Balkanoorlog

Montenegro begon de Eerste Balkanoorlog op 8 oktober 1912 met een oorlogsverklaring aan de Osmanen. De Grieken namen Thessaloniki in gevolgd door de verovering van Albanië, Epirus, Macedonië en Tracië door de geallieerden (de vier Balkan staten). Als gevolg hiervan werden de Osmanen in de verdediging van Constantinopel gedrukt. Bulgarije, dat ook Servië en Montenegro vertegenwoordigde, tekende op 3 december 1912 een wapenstilstand met Turkije. Met het oog op de verovering van Ioannina en terwijl het deelnam aan de vredesconferentie van London, ging Griekenland alleen met de oorlog verder. Het Verdrag van Londen bracht een einde aan de Eerste Balkanoorlog. Meningsverschillen over het territorium bleven echter onopgelost waarop de Tweede Balkanoorlog uitbrak.

De overwinnaars van de Eerste Balkanoorlog geraakten verwikkeld in een onderlinge oorlog over de gebieden die het Osmaanse Turkije verloor. Bulgarije vond haar beloning voor de oorlog, vooral in Macedonië, te beperkt. Griekenland en Servië sloten daarop een militair bondgenootschap gericht op het voorkomen van een Bulgaarse uitbreiding. Bulgarije verschilde ook van mening met Roemenië over de aanspraak van deze laatste op het Fort van Silistria aan de Donau als beloning voor hun neutraliteit in de Eerste Balkanoorlog. Op 16 juni 1912 beval Koning Ferdinand van Bulgarije zijn troepen Servische en Griekse stellingen aan te vallen. Dit was het begin van de Tweede Balkanoorlog.

Veldslagen van de Eerst Balkan Oorlog
Naam	Land/Zee	Aanvallers	Generaal	Verdedigers	Generaal	Datum
Slag bij Sarantaporo	Land	Grieken	Kroonprins Konstantijn	Osmanen		9 oktober 1912
Slag bij Giannitsa	Land	Grieken	Kroonprins Konstantijn	Osmanen	Hasan Tahsin Pasha	19 oktober 1912
Slag bij Kumanovo	Land	Serviërs	Generaal Radomir Putnik	Osmanen	Zekki-Pasha	23 oktober 1912
Slag bij Kirk Kelesse	Land	Bulgaren		Osmanen		24 oktober 1912
Slag bij Pente Pigadia	Land	Grieken	Luitenant-Generaal K. Sapountzakis	Osmanen	Esat Pasha	24-30 oktober 1912
Slag bij Lule-Burgas	Land	Bulgaren		Osmanen		28-31 oktober 1912
Slag bij Vevi	Land	Grieken		Osmanen		2 november 1912
Slag bij Prilep	Land	Serviërs		Osmanen		3 november 1912
Slag bij Bitola	Land	Serviërs	Gen. Petar Bojovic	Osmanen	Zekki-Pasha	16-19 november 1912
Belegering van Adrianople	Land	Bulgaren & Serviërs	Gen. Vladimir Vazov, Gen. Stepa Stepanovic	Osmanen	Gen Ghazi Shulkri Pasha	17 november-3 december 1912
Zeeslag bij Elli	Zee	Grieken	Admiraal Pavlos Kountouriotis	Osmanen	Adm Ramiz Bey	3 december 1912
Zeeslag bij Lemnos	Zee	Grieken	Admiraal Pavlos Kountouriotis	Osmanen		5-18 januari 1913
Slag bij Bizani	Land	Grieken	Kroonprins Konstantijn	Osmanen	Esat Pasha	20-21 februari 1913

De Tweede Balkanoorlog

De belangrijkste aanval van de Bulgaren was gericht tegen de Serviërs en hun 1ste, 2de, 3de, 4de en 4de leger terwijl het 2de leger de Griekse stellingen in Gevgeli en Salonika aanviel. Aan het Griekse front waren de Bulgaren in de minderheid en omwille van de beperkte gevechten lanceerden de Grieken op 19 juni een aanval langs de hele frontlijn. De Bulgaarse troepen trokken zich onmiddellijk terug uit hun posities ten noorden van Salonika (met uitzondering van het geïsoleerde Salonikagarnizoen dat onder de voet gelopen werd) naar verdedigingsstellingen in Kilkis. Het opzet snel het Servische leger in Macedonië door geconcentreerde aantallen te verslaan, mislukte en de Bulgaren werden gestopt.

In de Slag bij Kilkis was het Griekse leger, dat aangevoerd werd door, nu Koning, Constantijn, drie tegen een in de meerderheid tegenover de Bulgaren. De Bulgaren verloren 7.000 man in Kilkis, 6.000 soldaten werden gevangen genomen en er werd beslag gelegd op 130 geweren. Ook de Grieken leden zware verliezen met 8.700 doden aan hun zijde. Het was een beslissende slag aan dit front en het grootste Griekse succes in beide oorlogen.

Op 29 juli lanceerde het Bulgaarse leger aanvallen op beide flanken van de sterke verdedigingsposities in Kresna Gorge waarbij de Grieken teruggedreven werden langs de vallei van de Struma en de Mesta Rivier. Met uitroeiing bedreigd, vroeg Constantijn zijn regering een wapenstilstand voor te stellen. Op tien dagen hadden de Grieken ongeveer 10.000 soldaten verloren. De Bulgaarse regering wilde eveneens vrede en Constantijn en zijn troepen werden gered van de totale vernietiging.

Op 18 juli werd een algemene wapenstilstand afgekondigd en werd het veroverde grondgebied vastgelegd in het Verdrag van Bucharest en Constantinopel. Bulgarije verloor het grootste deel van de gebieden die het in de Eerste Balkanoorlog gewonnen had inclusief Dobrudja, het grootste deel van Macedonië, Tracië en zijn Egeïsche kustlijn met uitzondering van de haven van Dedeagach. Servië werd de overheersende mogendheid in de Balkan en Griekenland kreeg Salonika en omgeving samen met de West-Trachische kust. Dit was slechts een tijdelijke regeling. Tien maanden later zouden de wapens weer spreken bij het begin van de Eerste Wereldoorlog.

Volksuitwisselingen of uitdrijvingen tussen 1912 en 1915
	Osmanen	Grieken	Bulgaren
Grieks Macedonie	100.000		50.000
Grieks en Servisch Macedonië			100.000
Thrace		150.000-160.000
Oostelijk Thrace			51.000
Westelijk Thrace	40.000-50.000
Bulgaars-Osmaanse Rijksgrens	47.000		49.000
Totaal	190.000-200.000	150.000-160.000	250.000