GESCHIEDENIS VAN ATHENE

Griekse burgeroorlog
Burgeroorlog
1946 -1949

De gevechten hervatten in maart 1946 toen een bende van 30 voormalige ELAS leden, waarvan de meesten vervolgd werden, een politiekantoor in het dorpje Litohoro aanvielen. Gewapende bendes van ELAS veteranen infiltreerden in Griekenland via de bergachtige streken nabij de Joegoslavische en Albanese grenzen. Ze hadden zich nu georganiseerd als het Democratisch Leger van Griekenland (Dimokratikos Stratos Elladas, DSE) onder het bevel van de ELAS veteraan Markos Vafiadis (gekend als Generaal Markos), die opereerde vanaf een basis in Joegoslavië en die door de KKE gestuurd was om bestaande troepen te organiseren.

Tegen het einde van 1946 kon de DSE ongeveer 10.000 partizanen inzetten in verschillende gebieden van Griekenland, hoofdzakelijk in de noordelijke bergstreken. Volgens de DSE “weerstonden haar soldaten het schrikbewind dat de rechtsgericht bendes over gans Griekenland toepasten.”.

Het Griekse leger had ongeveer 90.000 soldaten en werd langzaam aan professioneler. De Westerse Geallieerden hadden het op zich genomen het leger opnieuw uit te rusten en te trainen maar in het begin van 1947 kon Groot-Brittannië, dat sinds 1944 85 miljoen Pond in Griekenland had uitgegeven, deze last niet langer dragen. President Truman kondigde aan dat de Verenigde Staten zou bijspringen om de Griekse regering te steunen tegen de communistische druk. Dit was de start van een lange en kwalijke relatie tussen Griekenland en de Verenigde Staten. Gedurende verschillende decennia adviseerde de Amerikaanse Ambassadeur de koning in belangrijke kwesties als de aanstelling van de Eerste Minister.

Doorheen 1947 namen de gevechten toe. DSE lanceerde grootschalige aanvallen op steden in Noord-Epirus, Thessaly en Macedonië waarbij ze het leger tot grote tegenoffensieven uitlokten die dan geen weerstand ondervonden omdat de DSE zich in de bergen en in veilige plaatsen langsheen de noordelijke grens terugtrok. Het moraal van het leger was laag en het zou een tijd duren voor de steun van de Verenigde Staten duidelijk zichtbaar werd.

Ondanks de tegenstand van Vafiadis, besloot de leiding van de KKE in september 1947 van guerrillatactieken over te schakelen op een grootschalige conventionele oorlog. Drie maanden later kondigde de KKE de oprichting aan van de Provisionele Democratische Regering met Vafiadis als Eerste Minister. Dit deed de regering in Athene besluiten de KKE eindelijk te verbieden.

Omwille van de nieuwe strategie moest de DSE kostbare pogingen ondernemen om een grote stad in te nemen als zetel van haar regering. In december 1947 werden 1.200 DSE soldaten gedood in de Slag bij Konitsa. De DSE-strategie verplichte de regering tot een uitbreiding van het leger. Terwijl ze de controle hielden over de grote steden, ging de regering achter KKE leden en sympathisanten aan waarvan er veel werden opgesloten op het eiland Makronisos.

Ondanks tegenslagen als de gevechten bij Konitsa bereikte de DSE in 1948 het hoogtepunt van haar macht door haar operaties uit te breiden tot Peloponnesië en zelfs tot Attica waarbij ze tot op 20 kilometer van Athene kwamen. Ze had minstens 20.000 soldaten en een netwerk van sympathisanten en informanten in elk dorpje en stadwijk. Er werd geschat dat 14.000 van de 20.000 DSE soldaten van Slavisch-Macedonische afkomst waren.

Geld van de Westerse Geallieerden, adviseurs en uitrusting kwamen het land binnen en, onder leiding van de Westerse Geallieerden, werden een aantal belangrijke offensieven in de bergen van centraal Griekenland gelanceerd. Hoewel niet alle van deze offensieven hun doel bereikten, brachten ze toch ernstige nederlagen voor de DSE met zich mee.